Glimlach

Dag lieve schat,

Alweer drie jaar geleden nam ik afscheid van je, drie jaren die langzaam voorbij kropen en toch al weer ver achter me liggen.
Ons afscheid blijft nog altijd door mijn gedachten spoken, zeker op de bewuste datum dat het zover moest komen.

Je bent nog vaak in mijn gedachten en onderwerp van gesprek, niet gek ook omdat we vijftien jaar samen zijn geweest en bijna alle herinneringen samen met jou zijn opgebouwd.
Waar eerst verdriet en pijn de boventoon voerde tijdens deze gedachten en gesprekken, komen nu de leukere herinneringen naar boven en toveren een glimlach op mijn gezicht. Het verdriet heeft een plekje gevonden en zal altijd aanwezig blijven maar het is niet meer de waan van de dag.
Samen met onze ouders gaan we verder en maken we er het mooiste van.

Iets wat ik eerst voor onmogelijk hield is nu dan toch gebeurd, een nieuwe liefde is in mijn leven gekomen, een liefde genaamd Janneke.

Nog maanden voor ons afscheid was je al druk bezig met mijn en onze jongens hun toekomst in de vorm van een nieuwe vrouw en moeder voor de jongens. Niets van dat alles wilde ik weten. Nu achter af heb ik alleen maar baat bij de woorden die je me toen al meegegeven hebt … het kan en mag.

Vandaag voor het eerst samen met Janneke naar je graf geweest en een bloemetje geplaatst, dit voelde er fijn om niet meer alleen te moeten doen.
De eenzaamheid is er niet meer en om iemand te hebben die deze dagen met je wil delen is een hele last van mijn schouders.

Ook de jongens hebben al een goede band met haar opgebouwd, ze stoeien, praten en knuffelen er op los.
Ik merk nu pas echt wat de jongens hebben gemist de afgelopen jaren, jou vervangen kan natuurlijk nooit maar de vrouwelijke energie en aanwezigheid van Janneke maakt weer andere dingen los bij ze, ik zie ze ontplooien en groeien.

Kayen gaat al weer naar groep vier en kan al goed lezen, schrijven en rekenen, ook heeft hij zijn zwemdiploma’s inmiddels behaald, het is al een hele kerel.
Dinan gaat naar groep twee en is recent begonnen met zwemles, ook hij begint al een zelfstandig mannetje te worden.
Jacq wat zou je trots op ze zijn !

Het leven begint weer wat glans te krijgen.
De jongens doen het geweldig, het werk gaat goed en de alledaagse dingen gaan zoals het hoort, iets wat erg fijn maar ook beangstigend kan zijn want we weten inmiddels hoe broos het geluk kan zijn.

Hopelijk glimlach je af en toe trots mee wanneer je naar beneden kijkt.

 

 

All day, every day

Dag lieve schat,

Vandaag precies twee jaar geleden namen we afscheid van elkaar, al lijkt het pas twee weken geleden. Iedere dag nog kom je in mijn gedachten voorbij, af en toe zelfs voelbaar, zo voelbaar dat ik je bijna aanraken kan. Er zijn momenten dat de tranen over mijn wangen rollen en andere momenten brengen de herinneringen een glimlach op mijn gezicht.

Nu je er niet meer bent, besef ik me des te meer hoeveel je voor me betekende, al waren we ons er altijd al wel van bewust. We gaven elkaar rust en ontspanning. Het geluk van de ander versterkte het geluk van ons zelf.

We stuurden elkaar bij waar nodig. We vormden en hervormden elkaars meningen. Samen waren we zoveel sterker en wijzer, niet dubbel maar exponentieel.

De jongens doen het fantastisch, ze zijn gelukkig en doen het goed op school. Vaak wordt me de vraag gesteld “Hoe gaat het met de jongens?” en dan antwoord ik vaak “ Ze doen het goed, beter dan pappa “.

Jacq, wat zijn het mooie jongens! En wat ben ik trots dat ik hun vader mag zijn en wat zou jij trots op ze zijn. Het zijn slimme kereltjes met elk een eigen kijk op het leven. Dinan leeft in het moment en Kayen overdenkt alles, beiden mooie manieren want er is in deze geen goed of fout.

Dinan is in april voor het eerst naar school gegaan en volgens de leraren is het een engeltje in de klas, hij wil alles goed doen en wil vooral laten zien dat hij al heel veel dingen weet, van thuis een bengel naar op school een engel.

Kayen gaat alweer naar groep drie en zal in de schoolbanken gaan zitten om te leren lezen, schrijven en rekenen, ook thuis is hij al druk doende om te laten zien dat hij er klaar voor is. Kayen is en blijft een lief en gevoelig mannetje, maar hij wordt steeds expressiever en durft steeds meer van zichzelf te laten zien.

In je blogs proostte je vaak als afsluiting op het leven. Je vroeg me om dit ook snel te gaan doen … genieten, leven … maar dat lukt me nog niet. Een enorm schuldgevoel vormt een bal in mijn maag als ik weer eens faal om dit geluk te proeven, te pakken, want dan denk ik aan jou en de kracht die je zelfs in je laatste momenten nog uitstraalde. En ik denk aan de kids die ook zien en merken dat ik (nog) niet vol in het leven sta, want kinderen houd je nu eenmaal niet voor de gek.

Alle reguliere dingen lopen zoals het hoort. De kids gaan naar school, het huishouden draait ( waarschijnlijk iets minder proper dan onder jouw bewind ) en het werk wordt in zoverre naar behoren gedaan. Het is een strak schema waar onze ouders een zeer grote rol in spelen, want zonder hen zou ik het allemaal niet redden, ze zijn een rots in de branding.

Vaak komen er dingen buiten het schema om op mijn pad en begint de geoliede machine te haperen, dit gebeurt vooral bij mezelf. Afgelopen twee jaar waren zeer turbulent op het gebied van werk, emoties en fysieke gestel, je weet dat ik me dan terugtrek uit de sociale omgeving. Maar stapje voor stapje ga ik vooruit … langzamer dan ik zelf zou willen, maar het komt wel.

Ook al ben je fysiek niet meer aanwezig, toch hoor ik je vaak nog in mijn gedachten.

Lieve schat, ik denk aan je en ik mis je … all day, every day.

Ga maar lekker slapen …

Vrijdag 17 juli 2015

Ik lig nog te slapen als de mobiel gaat. Met een slaapdronken blik kijk ik op het scherm en zie dat jij het bent. Je ligt beneden in de kamer op een ziekenhuisbed en bij het zien van jouw naam ben ik direct wakker en helder. “Goedemorgen schatje“, zeg ik. “Goedemorgen lieffie, je moet de zak met eten nog uit de koelkast halen“ hoor ik je zeggen. Direct spring ik uit bed om naar beneden te gaan en doe wat je me gevraagd hebt.

“Kom eens hier“, zeg je en gebaart me te komen, terwijl je de lakens van het bed omhoog houdt. “Even lekker knuffelen“, zeg je met een lach en ik haast me naar je toe om me tegen je aan te drukken. Na een half uurtje ga ik met enige tegenzin weer uit je bed om me aan te kleden. De thuiszorg zal zo wel gaan komen. En zo is het ook, nog geen tien minuten later komen ze je voeding weer aansluiten, terwijl ik even onder de douche spring.

Weer fris en wel beneden aangekomen zie ik de tranen in je ogen. Terwijl ik naar je toe loop begin je te huilen en komt bijna niet uit je woorden “Ik kan niet meer … sorry schatje sorry“. Terwijl ik je vastpak, begin ik ook te huilen en zeg ik tegen je dat je geen sorry hoeft te zeggen en dat ik het begrijp. Even later zit ik met de telefoon om de huisarts te bellen voor een afspraak. Het zal die avond worden dat je het leven los gaat laten.

Na enkele telefoontjes en wat uren verder komen onze jongens en ouders naar ons toe om gezamenlijk wat te eten en afscheid te nemen.

De hele dag zit ik op je bed en praten we, knuffelen we en lachen we. Ja, ik moet lachen. Af en toe omdat het echt zo is en dan weer omdat ik met je meelach, hoewel ik het niet zo voel. Je lijkt ontspannen en slaapt deze middag beter dan de gehele week voorafgaand aan deze afschuwelijke dag en dat wil ik zo houden, dat je rustig en ontspannen bent.

Iedereen praat nog even met je, de ene keer met tranen en dan weer met een lach.

Om half acht komt de thuiszorg om de hevel uit je neus te halen, zodat je nog even zonder dat vervelende ding afscheid kan nemen en dan om acht uur staat de huisarts voor de deur.

Ik voel de spanning door je lijf gaan, maar je glimlacht naar me met je ogen en ik doe hetzelfde. We weten allebei dat de ander dit niet echt voelt, maar we willen elkaar geruststellen en zeggen dat het zo goed is.

De huisarts neemt nog één keer de procedure door en je geeft aan direct te willen beginnen. Samen liggen we op bed als de huisarts met de middelen aan komt lopen en wederom voel ik wat spanning door je lijf gaan. Ik geef je een innige zoen en hou je stevig vast terwijl de procedure begint.

Je kijkt me aan met die geweldig mooie ogen van je, voordat je ze sluit en je hoofd tegen me aan legt. En zoals iedere avond gedurende onze vijftien jaar samen zeg ik ook nu weer hetzelfde “Weltrusten mooi, mooi meisje, ga maar lekker slapen … ik hou van jou“. Je zegt niets meer terug, want je slaapt al.

Sjef van Schaijk

Mijn laatste blog aan jullie

Lieve allemaal, zo geweldig veel lieve berichtjes heb ik ontvangen van iedereen. Ik lees ze allemaal met een lach en een traan. De laatste paar dagen staan in het teken van emoties. Zoveel verdriet, maar zoveel mooie gesprekken komen er voorbij. Wat mag en kan je eerlijk zijn als je weet dat je er niet lang meer bent. Het is raar om nu te bedenken dat het binnenkort echt definitief over is. Ik voel me moe, heel moe. Ik lig nog steeds in het ziekenhuis en ben bang dat ik hier nog zeker tot woensdag of donderdag moet blijven. Het ‘ plan’ is nu om een van deze twee dagen naar huis te gaan. Ik wordt nu gevoed met een tvp lijn. Dit zijn voedingsstoffen die rechtstreeks in het bloed gepompt worden. Deze tvp lijn mag ik mee naar huis nemen. Voordeel is dat ik niet al te snel afzwak, nadeel is dat het tevens ook de kanker voedt. Het is hierdoor dan ook geen optie om deze manier van voeden lang vol te houden. Ik ga thuis mijn dingen regelen. Nog heel even kijken naar mn kindjes, praten met mn kindjes, knuffelen met mn kindjes totdat ik besluit de voeding stop te zetten ( mits mijn lijf niet eerder besluit). 

Het is een heftig proces, maar ik sta er voor de volle 100% achter. De kinderen zijn op de hoogte gebracht van de situatie en vooral Kayen lijkt goed te beseffen wat er gaande is. De paniek in zijn ogen toen we nogmaals bevestigde dat mama dood gaat zei genoeg. We hebben verteld dat mama de mooiste, grootste en meest sprankelende ster wordt. En als het donker is, kan hij naar me zwaaien. Dinan is nog te jong. Hij speelt rustig verder met zn autootje en komt mama een kus geven. Ik heb besloten dat dit de laatste keer is dat ik iets van me laat horen via deze weblog. Ik ga mijn energie de laatste dagen, weken volledig besteden aan mijn familie en vriendjes. Indien er toch nog iets te melden valt, zal Annemieke dat hier vermelden.

Heel erg bedankt voor al jullie lieve woorden het afgelopen jaar. 

Proost op het leven!

Liefs Jacqueline

ik geef me over

Waar we al bang voor waren is een feit geworden. De mri scan laat zien dat mijn darmen niet goed meer functioneren. Dit betekend dat de ontlasting opstopt en via de maag zijn weg naar buiten gaan zoeken. Vanmiddag heb ik dan ook behoorlijk wat ontlasting uitgebraakt. Om dit verder te voorkomen heb ik nu een maagsonde in die de overtollige sappen afvoerd zodat ik niet hoef te spugen. Er zijn twee opties. Ikmag aan het eten via het infuus om wat op te knappen en dan evt weer starten met chemotherapie of ik mag aan het infuus om wat op te knappen, maar deze zal binnenkort afgekoppeld worden en dan is het wachten tot mijn lichaam ermee stopt. Ik heb al een tijdje nagedacht over dit scenario en ik heb besloten om niet meer met chemo te starten. Ik ben het vechten beu, ik kan het niet winnen en bovendien weet ik niet binnen hoeveel tijd ik anders weer in het Ziekenhuis kom te liggen. Je moet stoppen op je hoogtepunt roepen ze altijd, nou dan is dit mijn hoogtepunt. Ik mag dit weekend nog in het ziekenhuis blijven en daarna naar huis of naar een hospice. De laatste paar dagen komen eraan en het voelt voor mij als een opluchting ondanks dat ik zoveel verdriet bij iedereen zie. Ik kan niet iedereen troosten, ik moet het mezelf nu zo makkelijk mogelijk maken en daarna moeten jullie elkaar troosten. Ik probeer nog wat te bloggen de komende dagen, maar of het gaat lukken dat weer ik nog niet.

Liefs Jacqueline

blegh

Ik lig hier nu een paar dagen en ik ben helemaal het besef van tijd en dagen kwijt. De dagen duren een eeuwigheid. Ik lig op bed, voel me beroerd. Veel misselijk en leeg doordat ik niet mag eten. Het enige dat ik nu krijg zijn bekertjes met ijsklontjes om mn mond vochtig te houden. Gisteren heb ik de mri scan gehad. Die duurde lang. Ik ben volgens mij een uur weggeweest. Vergeef me als ik niet helemaal helder mn verhaal weergeef. Ik heb zojuist lorazepam gehad waardoor ik een beetje high in mn bed lig. Gisteravond kwam de oncoloog vertellen dat ze nog niet echt een uitslag hadden, behalve idd de ontlasting in de buik. Dit gaan ze eerst met klysma’s probere n op te lossen. Eind van de ochtend komen ze met een definitiefe uitslag. We wachten het af. Er is een klein beetje hoop dat ze er iets aan kunnen doen, maar ik heb ook geleerd dat die hoop ook zo weer weggevaagd kan worden. Op dit moment zou ik zeggen, laat het maar afgelopen zijn. Dit is makkelijker te bedenken als je alleen ligt in het ziekenhuis zonder de kindjes om je heen. Eigenlijk maakt het me niet zoveel uit of ik nu goed of slecht nieuws krijg. Als ik maar van dit verschrikkelijke gevoel afkom.

Ik hou jullie op de hoogte zolang het gaat.

Liefs Jacqueline

Ziekenhuisopname

Beste allemaal,

Sinds afgelopen dinsdagnacht lig ik in het ziekenhuis. Ik ben begonnen met spugen en het werd zo pijnlijk dat we toch maar even naar het ziekenhuis zijn gegaan. Om drie ’s nachts mijn schoonouders uit bed gebeld met de vraag of ze op de kindjes konden komen passen. Sjef en ik samen in paniek naar het ziekenhuis. Bij de eerste hulp werd al snel duidelijk dat ze me wilde houden. Gisteren is er een buikfoto gemaakt waaruit blijkt dat ik heel veel ontlasting in mn darmen heb zitten. Ik mag even niet meer aan mijn voedig en krijg vocht toegedient via het infuus. Na gisteravond een klysma gehad te hebben, opnieuw aanvallen van misselijkheid heb getrotseerd heb ik aardig geslapen. Vandaag staat de mri scan op de planning. Nog een klysma en verhuizing naar de juiste afdeling. Vandaag zal gaan blijken of ik uberhaupt nog kan eten ja of nee. Ik hoef jullie niet uit te leggen welke consequenties dat heeft. Ik probeer jullie op de hoogte te houden.

Liefs Jacqueline

Uitslag scan

Ik heb de dag van vandaag even moeten laten bezinken. Alle spanning die ik voelde stroomt langzaam uit mijn lijf. De dag waar ik bang voor was is bijna voorbij. En wat heeft het me gebracht. Nog meer onzekerheid. Met spanning in ons lijf lopen we het ziekenhuis binnen. Ik meld me aan en we lopen door naar de wachtkamer. Op het tv scherm zie ik staan dat de oncoloog een uur uitloop heeft. We besluiten om onze zenuwen niet in de wachtkamer tot een hoogte punt te laten brengen en gaan naar het restaurant. Ik word misselijk van de etensluchten die daar hangen en nadat sjef wat heeft gegeten gaan we snel terug naar de wachtkamer. Ik word al snel naar binnengeroepen. Ik zie aan het gezicht van de oncoloog dat we dit keer geen ‘ alles is stabiel’ nieuws hoeven te verwachten. We gaan zitten en ze verteld dat ze op de ct scan iets hebben gezien waarvan de radiologen niet goed weten wat het is. Ze draait het beeldscherm naar ons toe en dan klopt dr De Hingh op de deur. Deze oncologisch chirurg heeft vorig jaar de laparascopie uitgevoerd. De oncologe verteld hem wie ik ben en hij herinnert het zich nog. ‘ Het is een gods wonder dat je hier nog zit’, zegt hij en ze verdwijnen samen even uit de kamer. Ik kan alleen maar denken ‘ wat is er nou aan de hand, kom terug en verlos me van deze spanning’. De oncologe komt terug en vervolgt haar verhaal. We staren naar het beeldscherm en ze verteld ons wat we zien. ‘ De spier die loopt van de rug naar het been is verdikt. We weten niet precies wat dit veroorzaakt’. Inderdaad zie ik dat de spier aan de linkerkant bijna twee keer zo dik is dan de rechterkant. Dat verklaard de pijn in mijn linkerbeen en het niet goed kunnen strekken van het been. Ik loop al een tijdje strompelend rond. Mijn spanningsboog begint steeds strakker te staan. Mijn hart bonkt in mijn keel. Ik kan alleen maar stilzwijgend zitten en wacht af wat ze nog meer te vertellen heeft. ‘ De verdikking van die spier kan veroorzaakt worden door trombose, verteld ze, maar het kan ook ontstaan door fout weefsel. De radiologen kunnen dit niet goed zien en stellen voor om een MRI scan te laten doen. In beide gevallen geeft het aan dat de kankercellen weer actief zijn. De lever, longen, buikvlies zien er goed uit. Geen extra verdikte lympfklieren gevonden en geen obstructies te zien op de scan’. Ik kijk haar aan en weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen. Is dit goed, is het helemaal fout of moet ik de mri scan afwachten. Ik vraag me af waarom ik niks volgens het boekje doe? Waarom is er steeds weer opnieuw iets onduidelijk? Waarom doe ik die scans nog. Wat levert het op? Ze mag me geen hoop geven en dat doet ze ook niet en ze kan me niks vertellen over het beloop. Ze weet niet waar ik nu weer mee te maken heb. Ze kan me geen bevredigend antwoord geven. Dat kleine stukje zekerheid in al deze onzekerheid is er ookal niet. Kanker sucks! 

Ik schiet voor het eerst in maanden vol bij de oncoloog. De tranen stromen en weet niet wat ik nog moet vragen. We kunnen nu niks doen. Als het trombose is, zal ik aan de bloed verdunners moeten. Als het kanker is, dan….geen idee wat dan. Ik ben akkoord gegaan met een MRI scan. We schudden elkaar de hand en lopen naar de balie om een nieuwe afspraak te maken. Sjef legt de situatie uit, want ik kan door de tranen even niks zinnigs meer uitbrengen. Op naar huis en het thuisfront informeren. Even een knuffel van mijn twee lieve mannetjes in ontvangst nemen. 6 Juli krijg ik de MRIscan en als ik iets eng vind is het wel een MRI apparaat. Ik ben niet echt claustrofobisch, maar erg op mn gemak in zo’n apparat zal ik ook niet liggen. The story continues…

ct scan is vervroegd

De laatste paar weken voel ik me niet helemaal top. Last van allerlei vage klachten en de tranen blijven makkelijk stromen. Ik probeer de onrust los te laten, maar het lukt me gewoonweg niet. De bloeduitslagen van vorige week waren goed. Toch blijf ik last houden van krampen in mn darmen en heb ik deze week weer spugend boven een emmertje gehangen. Wat ’s nachts begon met hevige kramp in mijn maag ging over in ontzettend misselijk zijn en spugen. Omdat er weinig in mijn maag zit, moest het uit mijn tenen komen en heb ik nu een heel stijf bovenlijf. Wat gebeurd er met me? Is het weer een raar virus? De huisarts is gisteren even langs geweest en de standaard controles waren goed. Omdat ze er nu toch was heb ik gelijk alles maar op tafel gegooid. Ik loop al een paar weken met een zeer been rond en gelukkig voelde zij geen opgezette klieren in mijn lies. Een bobbeltje op mijn hoofd. Waarschijnlijk gewoon een talgkliertje. Van elk klein dingetje vlieg ik tegen het plafond van angst. Gelukkig mag ik nu eerder een ct scan laten maken. Aanstaande vrijdag ben ik weer aan de beurt en volgende week woensdag krijg ik de uitslag. 

Zou het mijn onrust en onzekerheid weg kunnen nemen? Ik heb zoveel nagedacht de afgelopen tijd. Door mijn onzekerheid word ik sneller angstig, krijg ik last van hyperventilatie ben ik bang om de deur uit te gaan. Ik wil me niet laten leiden door angst. Een jaar lang heb ik geen last gehad van zenuwen of angsten als ik op pad ging. Ik kon het loslaten. Waarschijnlijk omdat ik de situatie voor een groot deel had geaccepteerd. Het voelt nu alsof ik opnieuw aan dit proces moet beginnen. Het gaat al zolang goed waardoor het normale leven weer door ging. Nu de angst van de kanker mij weer in zijn greep heeft, kom ik erachter dat ik het acceptatie proces stop heb gezet. Ik accepteer geen slecht nieuws meer. Ik wil door gaan met leven. Nog heel lang! Dit onrealistische beeld moet ik weer los gaan laten. Ik mag niet verwachten dat ik er nog jaren ben. Het hier en nu is belangrijk en als dat nog jaren duurt is dat goed. Het blijft moeilijk en ingewikkeld om te leven onder deze omstandigheden. Wat dat betreft kan je beter onder een bus lopen dan ben je gewoon weg. Geen tijd om ergens over na te denken. Dan is het klaar. Nu moet ik steeds opnieuw aan mijzelf werken om het leven mooi te houden. Vermoeiend, maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik dit te boven kom. Was het maar vast woensdag. Dan weet ik ook of mijn lijf nog even verder wil met me. Ik moet in het nu leven. Niet verder kijken dan vandaag en opnieuw het acceptatie proces oppakken. Angsten loslaten en genieten van het leven. Ik ben er immers nog steeds! Als ik dit maar vaak genoeg roep tegen mijzelf dan ga ik er vast zelf ook weer in geloven.

Duimen jullie weer voor me mee?

Liefs Jacqueline

Emoties waar komen ze vandaan?

Het is heerlijk warm vandaag op deze bijzondere dag. Ik zit onderuit gezakt in de tuinstoel te luisteren naar het kabbelende water van het fonteintje en realiseer me dat ik het heel bijzonder vind om de planten weer te zien bloeien. De laatste paar dagen voel ik me moe en ben ik ontzettend emotioneel. Ik maak me zorgen om mezelf, sjef, de kindjes en de toekomst. Het is bijzonder om je kind naar school te brengen. Ik moet er zelf heel erg aan wennen en realiseerde me gisteren dat het voor mij een super grote mijlpaal is. De hele week voel ik me belabberd. Mijn ogen voelen dik. Ik heb een wattenhoofd en kan wel blijveb slapen. Alleen het slapen helpt niet. De radartjes in mijn hoofd beginnen weer op volle toeren te draaien. Wat is dit? Waar heb ik last van? Hoe ga ik alles voor elkaar krijgen als kayen naar school moet en sjef weer volle bak aan het werk is. Ben ik wel in staat om het huishouden draaiende te houden? Wat nou als ik ineens achteruit ga? Tranen over mn wangen. Waar moet ik die emoties plaatsen. 

Om mij te ontdoen van lichamelijke onzekerheid ben ik gisteren even naar de huisarts geweest en heb ik bloed laten prikken. Ik hoop hier snel de uitslag van te krijgen. Misschien heb ik wel gewoon last van hooikoorts. Natuurlijk was mijn eigen huisarts vrij en de vervangende op vakantie, dus ik kwam terecht bij een onbekende arts. In eerste instantie baalde ik ervan. Kan ik het hele verhaal weer uit de doeken doen. Gelukkig was er ook nog een huisarts in opleiding, dus mocht ik mijn verhaal twee keer vertellen. He bah moet dat nou. Nadat ik mijn bloedprik formuliertje binnen had en ik naar het ziekenhuis was geweest, realiseerde ik me ineens dat ik me beter voelde. Ik heb iets gehad aan mijn eigen woorden. De huisarts gaf aan bewondering te hebben voor hoe ik de situatie onderga. Ik vertelde namelijk dat ik wel door moet gaan ondanks het verdriet. Dat de kindjes recht hebben op een zorgzame moeder die er voor ze is en dat ik daarom niet weg kan kwijnen in een hoekje. En juist deze woorden heb ik in mijn koppie geprent. Het feit dat ik een super groot doel heb gehaald, geeft mij onzekerheid voor de toekomst. Kan ik mezelf weer voldoende oppeppen om mij te gaan richten op het nieuwe doel? Het antwoord; JA natuurlijk kan ik dat! Ik moet en zal dinan ook naar school brengen over twee jaar. Ik moet mijzelf de tijd geven om het oude doel achter me te laten om het nieuwe doel weer helder voor ogen te krijgen. Ik mag even janken om alles, de onzekerheid, deze hele klote situatie, maar daarna moet ik doorpakken en proberen sterk te blijven. Alleen dan ben ik in staat de volgende hobbel te nemen. Mijn lichaam blijft goed aangeven wanneer ik even tijd voor mijzelf moet nemen,wanneer ik alles weer op een rijtje moet zetten. Ondanks dat mijn lichaam me in de steek heeft gelaten, kan ik er dus toch nog op vertrouwen. Beetje dubbel, maar toch maar blijven luisteren.

Vandaag is Kayen jarig. Zijn kado staat klaar en als hij thuis komt krijgt hij een hele dikke knuffel. Morgen gaan we het vieren en ik ga proberen om er weer van te genieten. Ik doe rustig aan, denk aan mezelf in de hoop dat de emoties een beetje gaan zakken en ik weer met meer energie voor het thuisfront kan gaan zorgen!

Liefs Jacqueline