All day, every day

Dag lieve schat,

Vandaag precies twee jaar geleden namen we afscheid van elkaar, al lijkt het pas twee weken geleden. Iedere dag nog kom je in mijn gedachten voorbij, af en toe zelfs voelbaar, zo voelbaar dat ik je bijna aanraken kan. Er zijn momenten dat de tranen over mijn wangen rollen en andere momenten brengen de herinneringen een glimlach op mijn gezicht.

Nu je er niet meer bent, besef ik me des te meer hoeveel je voor me betekende, al waren we ons er altijd al wel van bewust. We gaven elkaar rust en ontspanning. Het geluk van de ander versterkte het geluk van ons zelf.

We stuurden elkaar bij waar nodig. We vormden en hervormden elkaars meningen. Samen waren we zoveel sterker en wijzer, niet dubbel maar exponentieel.

De jongens doen het fantastisch, ze zijn gelukkig en doen het goed op school. Vaak wordt me de vraag gesteld “Hoe gaat het met de jongens?” en dan antwoord ik vaak “ Ze doen het goed, beter dan pappa “.

Jacq, wat zijn het mooie jongens! En wat ben ik trots dat ik hun vader mag zijn en wat zou jij trots op ze zijn. Het zijn slimme kereltjes met elk een eigen kijk op het leven. Dinan leeft in het moment en Kayen overdenkt alles, beiden mooie manieren want er is in deze geen goed of fout.

Dinan is in april voor het eerst naar school gegaan en volgens de leraren is het een engeltje in de klas, hij wil alles goed doen en wil vooral laten zien dat hij al heel veel dingen weet, van thuis een bengel naar op school een engel.

Kayen gaat alweer naar groep drie en zal in de schoolbanken gaan zitten om te leren lezen, schrijven en rekenen, ook thuis is hij al druk doende om te laten zien dat hij er klaar voor is. Kayen is en blijft een lief en gevoelig mannetje, maar hij wordt steeds expressiever en durft steeds meer van zichzelf te laten zien.

In je blogs proostte je vaak als afsluiting op het leven. Je vroeg me om dit ook snel te gaan doen … genieten, leven … maar dat lukt me nog niet. Een enorm schuldgevoel vormt een bal in mijn maag als ik weer eens faal om dit geluk te proeven, te pakken, want dan denk ik aan jou en de kracht die je zelfs in je laatste momenten nog uitstraalde. En ik denk aan de kids die ook zien en merken dat ik (nog) niet vol in het leven sta, want kinderen houd je nu eenmaal niet voor de gek.

Alle reguliere dingen lopen zoals het hoort. De kids gaan naar school, het huishouden draait ( waarschijnlijk iets minder proper dan onder jouw bewind ) en het werk wordt in zoverre naar behoren gedaan. Het is een strak schema waar onze ouders een zeer grote rol in spelen, want zonder hen zou ik het allemaal niet redden, ze zijn een rots in de branding.

Vaak komen er dingen buiten het schema om op mijn pad en begint de geoliede machine te haperen, dit gebeurt vooral bij mezelf. Afgelopen twee jaar waren zeer turbulent op het gebied van werk, emoties en fysieke gestel, je weet dat ik me dan terugtrek uit de sociale omgeving. Maar stapje voor stapje ga ik vooruit … langzamer dan ik zelf zou willen, maar het komt wel.

Ook al ben je fysiek niet meer aanwezig, toch hoor ik je vaak nog in mijn gedachten.

Lieve schat, ik denk aan je en ik mis je … all day, every day.